بودن شگفت‌انگیزه. همین چیزی که بهش می‌گیم «زندگی» رو می‌گم. شاید خیلی وقت‌ها از بس داخلش هستیم برامون عادی شده باشه و زندگی خودمون هم مثل یکی از فیلم‌هایی که دیدیم یا داستان‌هایی که خوندیم یا بازیایی که کردیم برامون جلوه کنه ولی حقیقت اینه که همهٔ این فیلم‌ها و داستان‌ها و روایت‌ها برداشت‌هایی از واقعیتی هستن که زندگی ماست و واقعا چیز اعجاب آوریه.

همین الان دستت رو نگاه کن، آروم مشتت رو باز و بسته کن.. خیلی جالب نیست این که «هستی» و فردیت و اراده‌ داری؟ حتما تا حالا یه گل یا برگ رو تو دستت گرفتی و نوازشش کردی، حدس می‌زنم اگه موقع این کار حواست بوده باشه احساس عمیقِ «بودن» رو تجربه کرده باشی.

زندگی و دنیایی که توشیم خیلی فراتر از این هم هست. بودن تک‌تک آدم‌ها وجود دیگه‌ای به اسم جامعه‌ رو ساخته که داخلش آدما ارتباطات پیچیده‌ای با هم و تعاملات جدی‌تری با دنیا دارن. به نظر میاد «هستی» پر از رامز و رمزه که پی بردن به تعدادیشون ما رو برای شناخت وجود اسرارآمیزش مشتاق‌ترم کرده. نمی‌دونم جریان چیه واقعا فقط می‌دونم می‌شه هر روز به خاطرش شگفت‌زده شد.

اما می‌دونی چه چیزی به نظرم خاص‌ترین چیز زندگیه؟ «مرگ». این که شکوه زندگی،‌ همون چیزی که این همه شگفتی‌ داخلش هست، به زوال مرگ می‌انجامه و سرانجامِ ناگزیرِ بودن ما در این دنیا مرگه. یه موقعی فکر می‌کردم شاید می‌شد مرگ انقدر در نظر آدما قطعی نباشه و مثلا احتمالی باشه. اما با چنان اقتداری خودش رو بهمون نشون می‌ده که نمی‌شه از زیر باورش در رفت و سوال‌ها و رازها رو حواله می‌ده به زندگی پس از مرگ.

شاید مواجههٔ اولیه با واقعیتِ مرگ غم‌انگیز و دردآور باشه و ما رو نسبت به بعضی آرزومندی‌هامون دچار تردید کنه؛ اما فکر می‌کنم این آغاز ماجراست. پایان انکارناپذیر زندگی تو این دنیا، سوال در مورد ارزش‌ها و معنای زندگی رو جدی‌تر می‌کنه. باعث می‌شه آرزوهای تقلبی رنگ ببازن تا به ارزش‌های اصیل‌ احتمالی فرصت سربرآوردن داده بشه؛ زنجیر نگرانی‌های زوال‌پذیر از پای آدم باز بشه تا دنبال معنی‌های ماندگار بگرده. فارغ از این‌ها، اینطوری زندگی ارزشمندتره؛ آدم قدر زندگی رو بیشتر می‌دونه.

برای همین بود که اسم این پست رو گذاشتم از مرگ تا زندگی. مواجهه با مرگ به آدم جرئت و شوق زندگی کردن می‌ده. زندگی رو باید از مرگ شروع کرد. بعد از این از زندگی می‌نویسم. عیدمون مبارک! 🙂